Πατρίδα μας είναι οι μνήμες της κατεχόμενης και ελεύθερης Κύπρου

Οι μνήμες μας και τα βιώματα μας είμαστε εμείς. Και είναι πηγή ταυτότητας και συλλογικής δράσης, δηλαδή πολιτικής δράσης.
Ορισμένοι χρησιμοποιούν τις μνήμες και τα βιώματα έχοντας άλλους ιδεολογικούς και πολιτικούς σκοπούς. Μου φαίνεται, δηλαδή, πως ορισμένοι από το ρεύμα που αυτο-παρουσιάζεται ως αντι-εθνικιστικό, μιλάνε κάποτε για μνήμες επειδή ...δεν θέλουν να λερωθούν, όπως νομίζουν, με την έννοια της πατρίδας, και ό,τι άλλο παράγουν οι μνήμες μας.

«Πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια», λένε. Αν και μη έχοντας ζήσει στην Αθήνα (παρά μόνο κάπου ενάμιση χρόνο), υποψιάζομαι πως η αναφορά στις μνήμες είναι σ' αυτούς μια απόρριψη της σημερινής κατάστασης, της κερδοσκοπίας των χώρων, της αποξένωσης των κοινωνικών σχέσεων, κλπ.
Ε, καλά, εμείς δηλαδή τι άλλο λέμε, και όλο τους βρωμάει;

Γάμος στο Ριζοκάρπασο, στην χερσόνησο της Καρπασίας

Αυτή η αντίληψη για τη πατρίδα σαν μνήμες και βιώματα, έχει αναπόφευκτες συνέπειες. Η στοιχειωδέστατη: δικαιούνται οι πρόσφυγες της Κύπρου να διεκδικούν την απελευθέρωση και την επιστροφή στα χωριά τους; Ή..., αυτό είναι εθνικισμός;
Αυτό που τόσες δεκαετίες λεγόταν και εννοείτο από όλο τον Ελληνισμό, αυτό που εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες οι τάχα-μου αντιεθνικιστές αρνήθηκαν να καταλάβουν, και το εξέλαβαν και το συκοφάντησαν σαν εθνικισμό, είναι τούτο: Υπάρχει ζήτημα τουρκικής κατοχής στο βαθμό που υπάρχουν οι μνήμες και το βίωμα του Κυπριακού και όλου του Ελληνισμού να νιώθει ως τόπο του όλη τη Κύπρο.