Τι επιπολαιότητα! Τι ανοησία!! Να μιλάς τάχα-μου τάχα-μου περήφανα και πατριωτικά, και να μη βρίσκεις τίποτε άλλο να βάλεις παρά ...σκηνές από αμερικάνικες ταινίες....
Είναι πολλές δεκαετίες από τότε που οι αγώνες των λαών κατανίκησαν την αποικιοκρατία. Η αυτοδιάθεση και η ανεξαρτησία των πρώην αποικιοκρατούμενων οδήγησε και σε μεγαλύτερη κατανόηση και κριτική της αποικιοποίησης. Η αποικιοποίηση λοιπόν δεν κατακτά μόνο τον πολιτικό έλεγχο της χώρας, αλλά καθορίζει το πνεύμα και τη φαντασία του αποικιοκρατούμενου. Ο αποικιοκρατούμενος αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του με τα μέτρα του αποικιοκράτη. Ο αποικιοκρατούμενος δεν λέει "είμαστε άνθρωποι, ισότιμοι και ίσοι με όλους τους άλλους λαούς", μα νιώθει κατώτερος επειδή ...δεν μοιάζει στον αποικιοκράτη.
Βλέποντας τον εαυτό του με τα μέτρα του αποικιοκράτη, ο αποικιοκρατούμενος θέλει να του μοιάσει. Δεν λέει "Ε, μα τι όμορφοι που είμαστε εμείς οι Ελληνες!", μα..., θέλει να γινεί ξανθός, σαν αυτούς στις ταινίες. Δεν του αρέσει ο δικός του πολιτισμός, και οι τρόποι του δικού του πολιτισμού, επειδή υιοθέτησε τα κριτήρια του αποικιοκράτη, τόσο πολύ ...που πια δεν καταλαβαίνει πως μέσα στο μυαλό του σκέφτεται ένας άλλος. Στο Βυζάντιο ο Ελληνισμός έφτασε στη κορυφή της πολιτιστικής εξάπλωσης και επιρροής του, και είχε τη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία του κόσμου για αιώνες. Μα ο αποικιοκρατούμενος Ελληνας απορρίπτει και εχθρεύεται το Βυζάντιο, επειδή έτσι κάνουν και οι Δυτικοί.
Στον αποικιοκρατούμενο δεν αρέσει η δική του γλώσσα, ...μα μιλά με εκφράσεις ξένες, με εκφράσεις του αποικιοκράτη. Νιώθει πως αν μιλήσει τη δική του γλώσσα, τα λόγια του δεν θα έχουν δύναμη και ουσία. Και αντί να πει "στο διάολο, μαλακισμένα εγγλεζάκια", λέει "φακ-γιου μπλα-μπλα", διότι έτσι άκουσε να μιλάνε στις ταινίες, και ...του αρέσει πολύ... Επαναλαμβάνει ό,τι άκουσε στη τηλεόραση, που του φάνηκε ...και πιο εκφραστικό: "ιτσ ο-κεη", "είναι φανταστικό!" (δηλαδή; "είναι της φαντασίας;"), "γκετ οβερ ιτ"....
Η αποικιοκρατία είναι μια βία πάνω στους λαούς του κόσμου. Μα η αποικιοποίηση κάνει τον αποικιοκρατούμενο να υιοθετεί τις εκφράσεις και τη φαντασία, τις ιστορίες και τα κριτήρια και τις αξίες του αποικιοκράτη. Και έτσι, όταν πια χάσει τον εαυτό του, νομίζει πως ό,τι κάμει το κάμνει χωρίς βία, από δική του, κατάδικη του θέληση και επιλογή.
Δεκαετίες μετά την ήττα της αποικιοκρατίας, είμαστε σήμερα σε μεγαλύτερη κατανόηση του τι ήταν η αποικιοποίηση. Παρ' όλα αυτά, και αναπάντεχα, προκύπτει πως κάποιοι έχουν ακόμα μια βάση της Επισκοπής μέσα στο μυαλό τους, και φαντάζονται τον εαυτό τους με εικόνες από αμερικάνικες ταινίες. Το ότι εκφράζονται και με ταρατατζούμ στρατιωτικού τύπου, είναι μάλλον αναμενόμενο.
-.
0 Σχόλια