Χτες Τετάρτη, 22 Μαϊου, ο Γιώργος Λιλήκας, υποψήφιος πρόεδρος στις ερχόμενες εκλογές εδώ στη Κύπρο, μίλησε σε εκδήλωση που έγινε στη Λεμεσό, μαζί με το καθηγητή Βαγγέλη Κουφουδάκη.
Η ομιλία του Γιώργου Λιλήκα βρίσκεται στην ακόλουθη σελίδα:
«Κυπριακή Δημοκρατία: Προβλήματα, Προκλήσεις και Προοπτική»
http://www.yiorgoslillikas.com/easyconsole.cfm/id/692
Η ομιλία του καθηγητή Βαγγέλη Κουφουδάκη, από την ίδια εκδήλωση:
Προβλήματα και προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Κυπριακή Δημοκρατία: Ο ΟΗΕ, η διζωνική και η λύση του Κυπριακού
http://www.yiorgoslillikas.com/easyconsole.cfm/id/691
Ιδού μερικά αποσπάσματα από την ομιλία του Γιώργου Λιλήκα:
. . . . . .
Τελικά, η κρίση μας πήρε το κεφάλι! Και δυστυχώς η αντίδραση της Κυβέρνησης εξαντλείται σε περικοπές μισθών και νέες φορολογίες. Μια συνταγή που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα και τη βύθισε σε ακόμα βαθύτερη ύφεση. Ευθύνη, όμως, φέρουν και εκείνοι που εμφανίστηκαν ως σωτήρες των τραπεζών, για να τις οδηγήσουν, με την κακοδιαχείριση τους, στα σημερινά χάλια. Ευθύνονταν όμως, και εκείνοι που τους προσφέρουν πολιτικές ομπρέλες, με το αζημίωτο βέβαια. Από την άλλη, μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι πρεσβευτές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της πολιτικής της απορρύθμισης. Της πολιτικής εκείνης που περιόρισε τον κρατικό έλεγχο και επέτρεψε τις καταχρήσεις στο χρηματοπιστωτικό τομέα που είναι η αιτία της κρίσης. Σήμερα οι πρόδρομοι και οι πρεσβευτές τις απορρύθμισης καμώνονται τους απορημένους και τους ανήσυχους. Η κρίση δεν ξεπερνιέται με ιδεολογικές φόρμουλες ούτε και με δογματικές προσεγγίσεις.
Απαιτούνται ρεαλιστικές και δημιουργικές προτάσεις που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η ένταξή μας στο Μηχανισμό Στήριξης δεν αποτελεί λύση αλλά καταστροφή. Δεν θα οδηγήσει στην ανάπτυξη, αλλά στην κατάργηση της Κύπρου ως επιχειρηματικό κέντρο. Θα μας καταστήσει οικονομικά και κατά συνέπεια πολιτικά εξαρτημένους, με επιπτώσεις ακόμα στο Κυπριακό. Και, δυστυχώς, η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε στα σκαλοπάτια του Μηχανισμού Στήριξης.
. . . . . .
Κρίσιμες είναι οι εξελίξεις και στο Κυπριακό. Όχι μόνο ως προς την υπό εκκόλαψη λύση, αλλά και ως προς την πολιτική κουλτούρα που καλλιεργήθηκε μέσα στο λαό μας. Η μίζερη κουλτούρα της ηττοπάθειας στηρίζεται στο ‘δεν μπορούμε’ και σε μια περίεργη θεωρία περί ‘εφικτού’.
Με τα «δεν μπορούμε το ένα, δεν μπορούμε το άλλο» κάποιες πολιτικές ηγεσίες οδηγούν τους πολίτες στην μοιρολατρία και την αυτοεγκατάλειψη. Η κουλτούρα του «δεν μπορούμε» τραυμάτισε την αυτοπεποίθηση και το δυναμισμό που χαρακτήριζε τον Κυπριακό Ελληνισμό. Τα «δεν μπορούμε» ένα μόνο στόχο έχουν: Να κάμψουν τις αντιστάσεις μας. Να μας οδηγήσουν σε λύσεις του Κυπριακού που θα καταλύουν την Κυπριακή Δημοκρατία για ένα «νέο Συνεταιρισμό από δύο Συνιστώντα Κράτη». Λύσεις που θα εδράζονται και θα διευρύνουν τα δεδομένα του ’74. Λύσεις που αφαιρούν ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες από τους Κύπριους πολίτες και προσφέρουν τη δυνατότητα στην Τουρκία να εκτουρκίσει την Κύπρο, μέσα από ένα νόμιμο εποικισμό. Λύσεις που εξισώνουν αριθμητικά το 18% με το 82% του πληθυσμού. Λύσεις που καταλύουν κάθε αρχή της Δημοκρατίας, για να επιβάλουν ένα αναχρονιστικό διχοτομικό καθεστώς με ρατσιστικές διακρίσεις και φιλοσοφία.
Το 2004, μας έλεγαν πως «δεν μπορούμε να απορρίψουμε το Σχέδιο Ανάν γιατί θα είχαμε νέα Μικρασιάτικη Καταστροφή». Γιατί ήταν η ‘τελευταία ευκαιρία’. Κι’ όμως, με το περήφανο ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα το απορρίψαμε. Και τι έγινε; Η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γίναμε πιο ισχυροί. Τα ίδια μας έλεγαν και όταν το 2005 ξεκινούσαμε τις έρευνες για τους υδρογονάνθρακες μας: ‘Δεν μπορούμε’ να κάνουμε τις έρευνες γιατί θα προκαλέσουμε την αντίδραση της Τουρκίας και αυτό εμπεριέχει κινδύνους. Σήμερα οι ίδιοι οι πολιτικοί χαίρονται γιατί έχουμε κοιτάσματα φυσικού αερίου. ‘Δεν μπορούμε’ να ζητήσουμε κυρώσεις κατά της Τουρκίας μας έλεγαν το 2006, γιατί κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, αφού απαιτείτο ομοφωνία από τους 27 Εταίρους μας. Κι’ όμως, στις 11 Δεκεμβρίου το 2006 πετύχαμε ομόφωνες κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Τις μόνες κυρώσεις που έχει υποστεί η Άγκυρα. Κυρώσεις που τώρα που οι Βρετανοί και σύμμαχοι τους στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επιχειρούν να παρακάμψουν με περίεργες και παράτυπες διαδικασίες μέσα από την λεγόμενη «Θετική Ατζέντα». Διαδικασίες που δυστυχώς αποδέχθηκε ή με την ανοχή της επέτρεψε και η Κυπριακή Κυβέρνηση.
Το ‘Δεν μπορούμε’ δεν αρμόζει στον Κυπριακό Ελληνισμό. Δεν συνάδει με την ιστορία και τους αγώνες μας. Σ’ εμάς αρμόζει μόνο το «μπορούμε»!
. . . . . .
Το παράδοξο είναι, πως αυτοί που το 2004 αποδέχθηκαν την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτοί που είναι διατεθειμένοι ακόμη και σήμερα να διαπραγματευθούν λύση που να καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία, διεκδικούν την Προεδρία της. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία, πολιτικοί να θέλουν να ηγηθούν του κράτους τους, για να το καταλύσουν.
. . . . . .
Για να πετύχουμε αυτή τη λύση θα πρέπει να εξαναγκάσουμε την Τουρκία να εγκαταλείψει τους επεκτατικούς της στόχους έναντι της Κύπρου. Να εγκαταλείψει την αδιάλλακτη πολιτική της υιοθετώντας μια συναινετική προσέγγιση. Κι’ αυτό δεν πρόκειται να το πετύχουμε με την πολιτική ‘του καλού παιδιού’.
. . . . . .
Η διεκδικητική στρατηγική που προτείνω είναι και ρεαλιστική και εφικτή. Βασίζεται πάνω στους πιο κάτω άξονες:
Πρώτο: Να αποσύρουμε όλες τις διαχρονικές μας υποχωρήσεις και να διαπραγματευτούμε το Κυπριακό από μηδενική βάση. Με τις διαχρονικές μας υποχωρήσεις έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο ασφάλειας για το Κυπριακό ελληνισμό. Συνέχιση των συνομιλιών από το σημείο που σήμερα βρίσκονται οδηγεί σε εθνική αυτοκτονία.
Δεύτερο: Να απαιτήσουμε παράλληλη διαπραγμάτευση με την Τουρκοκυπριακή πλευρά αλλά και με την Τουρκία, για να επανεύρει το Κυπριακό τον πραγματικό του χαρακτήρα ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Οι διακοινοτικές συνομιλίες επιτρέπουν στην Τουρκία να απεκδιθεί των ευθυνών της. Μετέτρεψαν το Κυπριακό σε δικοινοτικό πρόβλημα κατανομής των εξουσιών. Πτυχές, όπως, η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, η κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων είναι ζητήματα που μόνο η Τουρκία μπορεί να διαπραγματευθεί.
Τρίτο: Να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που μας προσφέρει η ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να ενισχύσουμε τον ρόλο της Κύπρου με την ενεργό συμμετοχή μας στις Ευρωπαϊκές πολιτικές.
Τέταρτο: Να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας παρέχει η επιδίωξη της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Πρέπει να καταστήσουμε σε όλους σαφές, πως η πορεία της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση θα αναχαιτιστεί αν δεν τερματιστεί η κατοχή. Πως ούτε η προνομιακή σχέση της με την Ένωση θα είναι εφικτή αν η Τουρκία δεν εγκαταλείψει τις επεκτατικές της βλέψεις έναντι της Κύπρου.
Πέμπτο: Να συγκλίνουμε τα ενεργειακά μας συμφέροντα με αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ρωσίας, της Αμερικής και του Ισραήλ. Οι υδρογονάνθρακες μας να αξιοποιηθούν ως διπλωματικό εργαλείο για την σύναψη στρατηγικών συμμαχιών, έτσι ώστε να ενισχυθεί η διαπραγματευτική μας θέση.
Έκτο: Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική θέση της Κύπρου για αναβάθμιση της αξίας μας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και για σύναψη συμμαχιών με μεγάλες φίλες χώρες που διαχρονικά στηρίζουν τον αγώνα μας.
Και έβδομο: Να δώσουμε κίνητρα στην Αγγλία για να αλλάξει την πολιτική της έναντι της Κύπρου. Να καταστήσουμε σαφές στους Βρετανούς ότι αν συνεχίσουν να υποσκάπτουν τα συμφέροντα μας, τότε και τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα θα θιγούν. Θα ανοίξουμε το κεφάλαιο των στρατιωτικών τους Βάσεων στην Κύπρο. Αν οι Βρετανοί θέλουν να συνεχίσουν, με κάποιο τρόπο, να εξυπηρετούνται τα στρατηγικά τους συμφέροντα στο νησί, θα πρέπει να μας στηρίξουν έμπρακτα, για να τερματιστεί η Τούρκικη κατοχή.
. . . . . .
-.
0 Σχόλια