Αυτό που έχουμε εδώ δεν είναι ένας καυκάς μέσα στη Κύπρο. Έχουμε μια ξένη εισβολή και κατοχή.
Όμως οι σύμμαχοι της τουρκίας εκάμαν πολλά για να σβήσουν την κατοχή, να σβήσουν κάθε αγωνιστικό πνεὐμα.
Εδώσαν λεφτά κι εκάμαν ένα κέντρο προπαγάνδας, που, ακριβώς για τους σκοπούς που το εκάμαν, το ονομάσαν: «σπίτι της συνεργασίας».
Δεν ξεχνώ. Και επειδή δεν ξεχνώ, καταλάβω γιατί το ονομάσαν «σπίτι της συνεργασίας». Ε, τι θα το ονομάζαν; Σπίτι της απελευθέρωσης και του αγώνα;
Διούν λεφτά, συντονίζουν και οργανώνουν πολλούς από τον λαό μας, για να γίνονται εκδηλώσεις. Τούτες τες εκδηλώσεις όμως ΔΕΝ τις ονομάζουν αντικατοχικές, αλλά.... δικοινοτικές.
Ακόμα και να κλαίουν μαζί ένας Κυπραίος κι ένας τουρκοκύπριος, το ονομάζουν.... δικοινοτικό. Διότι, προσπαθούν να συσκοτίσουν την κατοχή. Προσπαθούν να την ξεχάσουμε.
Κάποιοι εξεχάσαν. Κάποιοι εσυμβιβαστήκαν με την κατοχή. Κάποιοι μπαίνουν στο κόπο και βρίσκουν λόγια για να υπερασπίσουν... τους τούρκους....
Αντί να παν να χωστούν που την αντροπή τους, φκαίνουν δημόσια και βκάλλουν την γλώσσα τους περίπατο. Διακηρύσσουν με τα δικά τους λόγια ενάντια στη μνήμη του λαού μας, ενάντια στον αγώνα. Αρκέψαν να τουρτζέφκουν και το περηφανεύκουνται.
Το «Δεν ξεχνώ» και ο μακροχρόνιος αγώνας είναι οι δυο όψεις του ίδιου ποταμού που τζυλά και πάει να ελευθερώσει την Τζερύνεια.
0 Σχόλια