Είναι η ζωή μας. Εδώ γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε. Εδώ γίναμε άνθρωποι. Η Κύπρος είναι όλος ο κόσμος. Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθούμε μαζί της. Αν είναι να χαθεί, θα χαθούμε μαζί της, πολεμώντας.
Δεν γίναμε άνθρωποι γενικά. Ποτέ δεν γίνεσαι άνθρωπος γενικά. Γίναμε Έλληνες, και είμαστεν Έλληνες σε μιαν συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας μας. Αγαπούμεν λοιπόν ό,τι είδαμε κι ό,τι εγνωρίσαμε. Αγαπούμε τον καυτόν ήλιο του καλοκαιριού, αγαπούμε τα χώματα, τες πέτρες. Αγαπούμε τα ξερά χόρτα. Αγαπούμε τους ανθρώπους του λαού μας. Αγαπούμε τη γλώσσα μας, με τις πανάρχαιες επιβιώσεις.
Αγαπούμε την Κύπρο, γιατί είμαστεν εμείς. Αγαπούμεν την αγάπη μας για τη Κύπρο.
Μια ζωή, πόλεμος. Μια ζωή, σε εγγρήγορση. Κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να κάνουμε. Ήρταν οι Τούρτζοι. Πρέπει να ελευθερώσουμε τη Κύπρο.
Η ζωή μας καθορίστηκε εκείνο το πρωινό του Ιουλίου, εκείνο το καλοκαίρι του 1974. Το πραξικόπημα, κι ύστερα η εισβολή. Από τότε που ακούστηκε ξανά η φοβερή κουβέντα, "έρκονται οι Τούρτζοι...",... Από τότε, ο κόσμος εστένεψε. Όλος ο κόσμος εγίνηκεν ο αγώνας για απελευθέρωση.
"Ήρταν οι Τούρτζοι". Από το καλοκαίρι του 74, ο κόσμος επλάτυνε. Όλο και ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας σε άλλους λαούς, σε άλλες χώρες. Κουρδιστάν, Παλαιστίνη, Αφρική. Ασία, Λατινική Αμερική. Όλο και ξαναβρισκόμαστε σε κάθε σελίδα της ιστορίας μας. Ολοζώντανη η ΕΟΚΑ, ολοζώντανο το 21. Ο Μαραθώνας και οι Θερμοπύλες, η Πύλη του Ρωμανού. Το Μεσολόγγι και ο Αχυρώνας του Λιοπετρίου. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, η Ζιλάν. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Ο Τάσος Ισαάκ, και ο Σολάκης Σολωμού.
Μεγαλώσαμε και γνωρίσαμε το κόσμο μέσα από τα μάτια του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα. Ο κόσμος ήταν στενός, μας επέβαλλε μιαν αδήριτην ανάγκη. Μα μέσα από την ανάγκη αυτή, ο κόσμος επλάταινε. Όλος ο κόσμος, μας αφορούσε. Σε όλο το κόσμο, ξέρουμε γιατί πολεμούν. Στο Κουρδιστάν πολεμούν τον ίδιο αττίλα, και στη Παλαιστίνη πολεμούν την ίδια διχοτόμηση. Χωρίς να μελετήσουμε, ξέρουμε για την Κούβα, θέλει να κανονίζει μόνη της τα του οίκου της. Το ξέρουμε, είμαστεν η Κούβα της Μεσογείου. "Εν να μας κάμουν όπως το Βιετνάμ", είπεν η γειτόνισσα τη μέρα της εισβολής.
Εγεράσαμεν, κι ακόμα συνεχίζουμε. Ως το τέλος. Δεν το γυρίζει η γλώσσα μας να πούμε ότι εκουραστήκαμε. Ευτυχώς, η αδήριτη ανάγκη της έκτακτης κατάστασης δεν μας έκανε απάνθρωπους. Η Κύπρος εξακολουθεί να είναι για μας ο τόπος της ζωής μας, είναι ο τόπος των βιωμάτων μας.
Κάμνουμε, λοιπόν, ό,τι και η Ελλάδα. Όντας η Κύπρος ελληνική, ποτέ δεν πεθαίνει. Κάποτε, ξαποσταίνει. Ξανακοιτάζουμε με αγάπη τες πέτρες, τα χώματα, μέσα από τη συννεφιά του χειμώνα περιμένουμε τον καφτόν ήλιο του καλοκαιριού.
Γι' αυτό το τόπο των βιωμάτων μας θέλουμε να μιλήσουμε εδώ. Έξω και μακριά από τους στεγνούς υπολογισμούς των εμπόρων των λαών, εμείς αγαπούμε μια Κύπρο που γι' αυτούς θα είναι πάντα ξένη, άγνωστη.
Γι' αυτήν την αγάπη θέλουμε να μιλήσουμε εδώ. Για την αγάπη μας για τα χώματα τζαι τες πέτρες της Κύπρου.
.
0 Σχόλια