Στη Νότιο Αφρική είχαν ένα σύστημα όπου οι λευκοί και οι μαύροι έπρεπε να κατοικούν χωριστά, και σε ορισμένες μόνο περιοχές. Στη γλώσσα των Ολλανδών εποίκων, ο διαχωρισμός λέγεται άππαρτχαϊντ, και οι περιοχές όπου έπρεπε να κατοικούν οι μαύροι λέγονται γκέτο.
Σήμερα, και μετά από ένα μακρύ και ηρωικό αγώνα των μαύρων, τούτο το σύστημα καταργήθηκε. Σήμερα, όλος ο κόσμος σκίζει το κώλο του και φωνάζει εναντίον του ρατσισμού. Σε τέτοιες συνθήκες, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να μας επιβάλει να δεχτούμε ένα σύστημα που καταργήθηκε μόλις προχτές.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ο καθένας διασχίζει τα σύνορα μεταξύ των κρατών χωρίς καν να δείχνει διαβατήριο, μόνο ταυτότητα, κάποτε ούτε αυτό. Σε τέτοιες συνθήκες, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να μας επιβάλει να δεχτούμε περιορισμό της ελεύθερης μας διακίνησης μέσα στο κράτος που θα προκύψει από "τη λύση" --δηλαδη ούτε καν ανάμεσα σε δύο κράτη.
Αυτό σημαίνει πως απορρίπτωντας τη διζωνική και επιμένοντας για λύση με επιστροφή όλων των προσφύγων, θα έχουμε μια πολιτική που θα είναι πανίσχυρη. Δεν θα βρεθούμε απομονωμένοι, διότι θα ζητούμε το αυτονόητο.
Τόσα χρόνια, έγιναν παραχωρήσεις και εκπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα μιας λύσης, με την εκτίμηση πως αυτό θα πίεζε τη Τουρκία να κάμει και αυτή υποχωρήσεις. Η εκτίμηση αυτή αποδείχθηκε λάθος. Οταν εμείς οι ίδιοι πάψαμε να μιλούμε για εισβολή και κατοχή, όταν εμείς οι ίδιοι παρουσιάζουμε το Κυπριακό σαν μια διακοινοτική διαμάχη, ήταν πολύ εύκολο για τους εμπόρους των λαών να κάμνουν ότι δεν εκαταλάβαν, και να παρουσιάζουν και αυτοί τη κατάσταση στη Κύπρο σαν μια διακοινοτική διαφορά.
Δηλαδή, η υποχώρηση μας από το στόχο για όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ήταν μια πολιτική πιο πετυχεμένη, μα αντίθετα πιο σαθρή και πιο αδύναμη. Ζητώντας όμως το δίκαιο, αποκτούμε πανίσχυρη πολιτική που τη καταλαβαίνει όλη η λεγόμενη διεθνής κοινότητα.
-.
0 Σχόλια