Σ' ένα χωριό έξω από τη Δαμασκό, πήγαμε στο σπίτι μιας οικογένειας, με 22 παιδιά!!
Μια κοπέλλα, μάλλον η κόρη της, ήρθε να μας σερβίρει το τσάι. Δεν είπε λέξη, εκυτούσε χαμηλά, μα άμα μου έδινε το ποτήρι, εσήκωσε το βλέμμα της και μου έριξε μια ματιά!! σαν μαχαίρι, βγαλμένη από τις χίλιες και μια νύχτες, ή κάπως έτσι!! Ετσι είναι το σωστό, εκατάλαβα. Αμα το ξέρουμε μόνο εγώ κι εσύ, είναι εντάξει, δεν απαγορεύεται.
Με τη βοήθεια όσων ηγγλάζικων έξαιρε ο βοηθός μου, προσπάθησα να μιλήσω λίγο με τη γυναίκα.
-- Μα, αλήθεια, είπες του γυιού σου να πάει στο πόλεμο;
Ναι, απάντησε, του είπε.
-- Μα, μπορεί να σκοτωθεί, ερώτησα ύστερα.
-- Ουουου..., είπε, κι έκαμε κάτι κύκλους στον αέρα με το χέρι της. Είχε 22 παιδιά. Μα, πάλε...
-- Μα, μπορεί να κοπεί το πόδι του, το χέρι του, ερώτησα ύστερα, και με το χέρι μου έκαμα κάτι γραμμές πάνω στο πόδι μου και στο χέρι μου.
-- Ααααχχχ...., Άαλλαχχ..., είπε η γυναίκα.
Τούτο, δεν έθελε μετάφραση. Εξερα από μόνος μου τι εσήμαινε. Είχαμε κι εμείς πόλεμο.
Hawraman ή Horaman, στο Κουρδιστάν
πηγή της φωτογραφίας: http://my.englishclub.com/profiles/blog/show?id=2524315:BlogPost:2873030
η φωτογραφία αυτή δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το κείμενο. τη βρήκαμε την ώρα που ετοιμάζαμε αυτή τη δημοσίευση. μας θύμισε όμως το χωριό έξω από τη Δαμασκό, και τη βάζουμε εδώ.
στη φωτογραφία: μια γιαγιά, χωρίς ανάγκη μετάφρασης
είχαμε δει τη φωτογραφία αυτή στη σελίδα του φίλου και αγωνιστή Ζακαρία, στο φάτσα-δεφτέρι. την επόμενη μέρα, μάθαμε ότι πέθανε εκείνη την μέρα, στις 18 Απριλίου. ας αφήσουμε λοιπόν τη σημείωση αυτή στη μνήμη του, όσο το διαδίκτυο μπορεί να κρατήσει τη μνήμη των φίλων που έφυγαν.
-.
0 Σχόλια