Έστιν έτι αληθεύειν το κοινωνείν;

Η πρώτη φωτογραφία είναι από ένα σχολείο στη Κάρπαθο του 1954. Μια μαθήτρια πάει στο σχολείο με τη παραδοσιακή φορεσιά.

Τότε που η Ελλάδα κι ο Ελληνισμός δεν είχε ακόμα ανοίξει τη πόρτα και δεν είχε μπει κάθε είδους ξένη επίδραση.

Σήμερα... Σήμερα μας αρέσει και νοσταλγούμε την εποχή που οι παραδοσιακές φορεσιές δεν είχαν καν όνομα, δεν λέγονταν παραδοσιακές, διότι όλοι έτσι ντύνονταν.

Ναι, αλλά... Ναι, αλλά η δεύτερη φωτογραφία δείχνει έναν εγγλέζο, ένα εγγλεζάκι. Αυτός με το τσιγάρο στο στόμα. Θα μπορούσε να κριθεί άξια για πολλές δημοσιεύσεις στο δίκτυο. Από τη μια μας αρέσει η Ελλάδα η δική μας, της παράδοσης, μα... μας αρέσουν και οι ξένοι; Οι οποίοι δεν χρειάζεται να κάνουν και τίποτις, απλώς φωτογραφίζονται με το τσιγάρο στο στόμα.

Εμένα δεν μου αρέσει κανένας εγγλέζος, κανένας ξένος. Ε, κάποτε, δεν αποκλείεται, μπορεί, ίσως να σκέφτομαι καμμιάν καλή κουβέντα για ξένους όπως ο Τσάτγουικ, επειδή συνέβαλε στην ανάγνωση των μυκηναϊκών πινακίδων.

Έχω πάντα συνείδηση πως εμείς είμαστε Έλληνες κι αυτοί είναι Φράγκοι και Δυτικοί. Κάθε τόσο πεθαίνει ένας Φράγκος, κι αμέσως όλοι οι δικοί μου άνθρωποι βγαίνουν και τον κλαίνε και θυμούνται το ένα και το άλλο τραγούδι που έγραψε, και τη μουσική του... Έχουν μάλιστα και ειδικό όνομα γι' όλα αυτά, τα λένε ροκ, ρακ, κρακ, κρα-κρα, κάπως έτσι. Για μένα, όλα αυτά είναι εγγλέζικοι θόρυβοι. Πως γίνεται στους δικούς μου ανθρώπους να αρέσουν οι εγγλέζικοι θόρυβοι; Πως γίνεται να θεωρώ εγώ δικούς μου ανθρώπους που, όπως προκύπτει, τους αρέσουν τα εγγλέζικα πράματα;

Έχω λάθος εγώ; Ή έχει λάθος η χώρα;

Κατά την παράδοσή μας, αληθεύειν εστί το κοινωνείν. Έστιν έτι αληθεύειν το κοινωνείν;

-.