Είναι μερικά ζητήματα που τα έχω και τα φέρνω μαζί μου από τον καιρό που ήμουν 16 χρονών. Και ακόμα δεν έμαθα την απάντηση.
Το πιο πολύ που θέλω να μάθω πριν χαθώ από τον κόσμο, είναι το γιατί δεν υπάρχει γενική λύση στις εξισώσεις βαθμού ανώτερου του τετάρτου; Κάτι διάβασα, εξηγείται με την θεωρία ομάδων του Γκαλουά. Μα ακόμα δεν έχω αρκετή και πλήρη γνώση και κυρίως κατανόηση. Είναι κάτι που θέλω να μάθω από τον καιρό που ήμουν 16 χρονών, και ελπίζω κάποτε να το μελετήσω πλήρως.
Το άλλο.... Ε, είναι η ανάδυση της συνείδησης μέσα από την ύλη. Αυτό νομίζω πως έφτασε στη σκέψη μου από τα 15, ή 16. Καποτε ήμουν σίγουρος πως υπάρχει μια απάντηση. Τώρα... ε, και πάλι παραμένω αθεράπευτα πεπεισμένος πως υπάρχει απάντηση, μα... νιώθω πως πια είναι μια ιδεολογική στάση. Δεν φαίνεται να έχουμε προχωρήσει πολύ, μα ούτε κι εγώ μπόρεσα να ασχοληθώ με αυτό. Είναι όμως και πρόβλημα της φιλοσοφίας, παρά μόνον της επιστήμης του κόσμου.
Ένα άλλο πρόβλημα που με απασχολεί από τον καιρό των είκοσι χρόνων, ίσως και πιο νωρίς, έχει να κάνει με τα αυτο-οργανονώμενα συστήματα. Πως προκύπτει η αυτο-οργάνωση; Και πως εξελίσσεται; Από τις ιδιότητες των μερών τους, φαίνεται να είναι μια προφανής απάντηση. Το όλον όμως έχει ιδιότητες που δεν έχουν τα μέρη του. Είναι και η αυτο-οργάνωση μια τέτοια ιδιότητα;
Πως προκύπτει η ζωή μέσα από την ανόργανη ύλη; Σ' αυτό το ερώτημα έχουν γίνει πολλές πρόοδοι, και φαίνεται πως εν καιρώ θα βρεθεί πλήρης απάντηση. Το πιο πιθανόν... εμείς δεν θα είμαστε εδώ να την μάθουμε.
Μια ειδική περίπτωση συστήματος είναι οι ομάδες των ανθρώπων. Εκεί που δεν το περιμένεις, προκύπτουν αναπάντεχα συμπεριφορές από όλα τα μέλη της ομάδας. Πως γίνεται αυτό; Πως συντονίζονται; Πως η ομάδα γίνεται ομάδα;
Πως προκύπτει τόσες χιλιάδες οπαδοί στο ποδόσφαιρο να τραγουδούν τα ίδια; Να κάνουν τις ίδιες κινήσεις; Να ντύνονται το ίδιο; Ίσως, ακριβώς αυτή τούτη η κοινή τους συμπεριφορά είναι διαφωτιστική και για την ουσία και τον χαρακτήρα τους ως ομάδα οπαδών: θέλουν και επιδιώκουν να είναι ομάδα, διότι έχει σημασία.... να είναι όλοι μαζί. Φαίνεται να είναι ένα θέμα της κοινωνιολογίας --και της κοινωνικής ψυχολογίας.
Από τον καιρό που ήμουν 6 ή 8 χρονών με απασχόλησε κι ένα άλλο ερώτημα: Η λάμπα στο στύλλο του δρόμου συνεχίζει να είναι αναμένη ακόμα κι άμα κλείσω τα μάτια μου; Προσπάθησα να το απαντήσω αυτό, ανοίγοντας σιγά-σιγά τα μάτια ώστε... ώστε... ώστε τι; Τι επεδίωκα ανοίγοντας σιγά-σιγά τα μάτια μου; Μάλλον, επεδίωκα να δω τι κάνει η λάμπα πριν... πριν η λάμπα καταλάβει πως άνοιξα τα μάτια μου.
Ούτε και σ' αυτό βρήκα απάντηση. Μεγαλώνοντας όμως έμαθα πως η απάντηση είναι ιδεολογική. Είναι μια φιλοσοφική επιλογή, κι εγώ κάνω αυτή την επιλογή με βεβαιότητα και χαρά εξαπανέκαθεν: Ο κόσμος υπάρχει έξω από μένα.
-.
0 Σχόλια