Μετά το φοιτητικό κίνημα στην Ιαπωνία στις δεκαετίες του 1950 και 1960, εμφανίστηκαν δυο οργανώσεις, που τελικά ενώθηκαν στον Ενωμένο Κόκκινο Στρατό της Ιαπωνίας.
The Japanese Red Army: A History of Terror
Τραγικώς... Η πορεία τους έδειξε πως υπάρχει κάτι πολύ, πολύ χειρότερο από τον σταλινισμό. Υπάρχει ο σταλινισμός που βλάστησε σε έδαφος ιαπωνικής κουλτούρας. Στο εξοργιστικά τραγικό τελευταίο επεισόδειο του Ενωμένου Κόκκινου Στρατού, ο αρχηγός πήρε τα 29 μέλη σε ένα καταφύγιο στα χιονισμένα βουνά της Ιαπωνίας.
Εκεί, μαζί με τις πορείες στα χιόνια για εξάσκηση, εφάρμοσαν και μια πρακτική που εν πολλοίς είναι συνηθισμένη σε κάθε ιαπωνική εταιρεία, συμβούλιο, επιτροπή. Εφάρμοσαν την κριτική και την αυτοκριτική. Το αποτέλεσμα ήταν πως.... από τους 29 σκοτώθηκαν με βασανιστήρια οι 14!!!
Μια μέρα που ο αρχηγός πήγε στη πόλη, οι εναπομείναντες εγκατέλειψαν το καταφύγιο και πήγαν σε μια σπηλιά. Εν τέλει, και με την αστυνομία να βρίσκεται ήδη στο κατόπιν τους, πέντε από αυτούς κατέλαβαν ένα απομονωμένο ξενοδοχείο στα βουνά, όπου βρισκόταν μόνη της η ιδιοκτήτρια.
Η αστυνομία περικύκλωσε το μέρος, και η πολιορκία μεταδιδόταν ζωντανά σε όλη την Ιαπωνία. Οι Ιάπωνες έδειξαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και, ιδίως στη τελευταία μέρα, η ζωντανή μετάδοση έφτασε να έχει κοντά 88% ακροαματικότητα.
Η λήξη της πολιορκίας έφερε προφανώς και το τέλος του «Ενωμένου Κόκκινου Στρατού». Μα όσα διαδραματίστηκαν στην πολιορκία συγκλόνισαν την Ιαπωνία. Προπαντώς μάλιστα όσα αποκαλύφθηκαν για τις βίαιες ακρότητες που εφάρμοσε η ομάδα στο όνομα της κριτικής και αυτοκριτικής.
Σύμφωνα με το δεύτερο μέρος της ταινίας, όλη η Ιαπωνία ξεκίνησε μια βαθιά δημόσια αυτοκριτική. Η εκπαίδευση και οι δάσκαλοι θεωρήθηκαν ένοχοι επειδή έβγαλαν τέτοιους μαθητές.
Ο συγκλονισμός της Ιαπωνίας από τις ακρότητες είχε μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Οδήγησε όχι μόνο να μην ξανα-υπάρξει άλλη ριζοσπαστική οργάνωση, μα και να απομακρυνθούν οι Ιάπωνες φοιτητές από τον πολιτικό ακτιβισμό γενικά. Από τότε, τα ιαπωνικά πανεπιστήμια έγιναν μόνο φυτώρια για στελέχη και εργαζόμενους στις επιχειρήσεις.
Η ταινία γι' αυτό το κακάσχημο, δύσμορφο λουλούδι που βλάστησε στο έδαφος της ιαπωνικής κουλτούρας, έχει πέντε συνολικά μέρη.
— ) • ( —
Θυμούμαι πως κατά την δεκαετία του 1980 είχαν έρθει τα νέα για μια διαδήλωση που εγινε στην Ιαπωνία, όπου οι διαδηλωτές έδειξαν ένα συντονισμό και μια κοινή δράση που τότε μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Όπως φαίνεται, από πίσω βρισκόταν αυτό το πολιτιστικό χαρακτηριστικό των χωρών της Άπω Ασίας, όπου όλα τα μέλη μιας κοινωνίας δρουν συλλογικά. Δείγμα αυτού είδαμε και στην πειθαρχεία με την οποία δέχτηκαν οι Κινέζοι τα μέτρα για την επιδημία. Μα και η ίδια η αυστηρότητα των μέτρων είναι πολιτισμικό χαρακτηριστικό τους.
Κάποτε αυτό μας εντυπωσιάζει, σαν συλλογική πειθαρχεία ή ακόμα και σαν ένδειξη συλλογικής συνείδησης. Να λοιπόν που αυτά μπορούν, αρκετά εύκολα θα λέγαμε, να οδηγήσουν και σε μια απάνθρωπη πειθαρχεία που συντρίβει τον άνθρωπο. Τον συντρίβει μεταφορικά σαν πρόσωπο, μα και κυριολεκτικά σαν άτομο.
— ) • ( —
0 Σχόλια